Pisanie ikon to tradycyjna sztuka sakralna, która ma głębokie znaczenie duchowe i teologiczne. Ikony nie są zwykłymi obrazami religijnymi – uważa się je za okna do rzeczywistości boskiej. Proces ich tworzenia jest nazywany pisaniem, a nie malowaniem, ponieważ ikona ma przekazywać duchowe prawdy i być nośnikiem Objawienia, podobnie jak Pismo Święte.
Tradycja i kanon – Ikony powstają według ściśle określonych zasad, które wykształciły się głównie w tradycji bizantyńskiej i ruskiej. Postacie mają charakterystyczne cechy: wydłużone proporcje, duże oczy, poważne wyrazy twarzy, symboliczne gesty.
Teologia światła – Ikona przedstawia rzeczywistość przemienioną przez Bożą obecność, dlatego nie stosuje się cieni. Postacie są oświetlone „od wewnątrz”, co symbolizuje boską energię.
Materiały – Tradycyjne ikony pisze się na drewnianych deskach pokrytych lewkasem (mieszanka kredy i kleju). Farby są naturalne, często temperowe (pigmenty zmieszane z żółtkiem jajka). Złoto, używane do tła, symbolizuje boską światłość.
Symbolika kolorów – W ikonografii każdy kolor ma znaczenie:
Perspektywa odwrócona – Zamiast klasycznej perspektywy z punktem zbiegu na horyzoncie, w ikonach często stosuje się perspektywę odwrotną: linie zbiegają się ku widzowi, symbolizując, że rzeczywistość święta wychodzi mu naprzeciw.
Modlitwa i post – Pisanie ikon jest aktem duchowym. Tradycyjnie ikonograf modli się przed pracą, a często także pości, by jego dzieło było natchnione przez Boga.
